Month: November 2016

Restoring the Fourth Estate

Good, honest, impartial and balanced reporting has always been important, but never more so than today.

We’re at a pivotal moment in Western civilization, where societies will commit either to democracy or authoritarianism. Now, more than ever, it is time for the Fourth Estate to recommit to providing one of the most essential checks and balances: an informed public. That means a renewed dedication to reporting facts and truth, and clearly indicating when an item is a news report and when it is an opinion piece or endorsement. It means no more click bait, no more sensationalist headlines, no more unsubstantiated reports, no more claims out of context, no more witch hunts or character assassinations. In other words, it is time for the media to step up to do its most important job: to help people understand their communities, their country, and the world and all its people and cultures.

Ratings and circulation are important, of course, because a media outlet must be a viable enterprise, but the nature and purpose of the press has gotten lost in a tsunami of capitalism and a battle of ideologies. This likely means that a new economic model is needed to ensure an independent, fair and unbiased press whose voice will not be drowned out among the misinformation and disinformation currently poisoning the well.
The mess we find ourselves in today is due to any number of causes, chief among them a lack of transparency, a lack of information and knowledge, and as a result of these a breakdown in communication and a lack of understanding and respect.

In a healthy democracy, there is no room for a post-factual approach or disdain for the truth, especially if it’s an inconvenient one. History matters, and so does the present. In order to preserve the future, there should be a clear and uncontested path for all citizens to obtain the facts, engage in critical thinking on the basis of those facts, and to reach their own conclusions. We may each draw different conclusions, and we may not agree with one another, but at least the foundation will be solid, and we will not be drawn into a disastrous future with the wool drawn over our eyes.

 

Wij hebben nog tijd

Sinds de overwinning van meneer Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft het gespookt in mijn hoofd. Eng om te zien dat mensen uit puur protest iemand met de overtuigingen van die man konden verkiezen tot hun president, maar ik begon me af te vragen of het hier ook kan gebeuren; of wij er hier ook toe in staat zijn om feiten, xenofobische en racistische uitspraken te negeren om een demagoog ons land te laten besturen.

Zeker na de toon die is gezet in Amerika over het afgelopen jaar is de inzet immers: als je maar klare taal spreekt, maakt het niet uit wat er uit je bek rolt. Toch?

En als we daarin meegaan, zijn we minstens zo erg als die Amerikanen waar we nu al dagen met afschuw, spot en ongeloof over praten.

Die uitspraak: hij zegt wat ik denk/voel, daar moet toch automatisch een andere vraag aan gekoppeld zitten? Is wat ik voel misschien eigenlijk wel gewoon een beetje fout?

Als iemand hardop een door angst of onwetendheid of eenvoudige gemeenheid ingegeven uitspraak doet waarvan hij eigenlijk best weet dat die niet te verteren is omdat het gedachtengoed erachter niet in orde is, dan hoef je zo iemand niet te prijzen omdat hij hardop zegt wat niet deugt en wat andere mensen dan dus misschien wel voelden/dachten maar tot dan ook niet hardop zeiden omdat het niet deugt. Zulke ideeën worden niet opeens verheven of fatsoenlijk omdat een politicus ze luidkeels verkondigt.

Laten we proberen om te leren van de fouten die nota bene op ons eigen grondgebied nog geen honderd jaar geleden zijn gemaakt, en waarvoor velen zich nog steeds plaatsvervangend schamen. Een collectieve waanzin die zo erg is geweest dat generaties later nog steeds geen excuses afdoende zijn om goed te maken wat de bevolking hier toen een hele bevolkingsgroep heeft aangedaan. Omdat een demagoog zei dat het hun problemen zou oplossen – problemen die daardoor niet alleen nog veel erger werden, maar die gezelschap kregen van andere, nog veel ergere problemen. Een onderbuikreactie die zoveel schade heeft berokkend dat er na afloop van WO II meerdere verdragen zijn opgesteld in een poging ons in de toekomst te beschermen tegen onze eigen kwade demonen. Het is triest dat dat überhaupt nodig is, dat dat fatsoen niet ingebakken zit en verwacht mag worden.

We hebben toegang tot meer kennis, informatie en communicatiemogelijkheden dan ooit. Er is geen excuus meer om ongeïnformeerd te zijn als we dit soort belangrijke beslissingen maken. Ja, we voelen en we vrezen, maar we moeten ook denken en durven.

En dat betekent dat we niet alleen haat en isolationisme moeten afwijzen, maar vooral ook dat de politiek een goed alternatief moet bieden voor de retoriek van de populisten en demagogen die ons vertellen wie we de schuld moeten geven van alles, maar die met geen woord reppen over daadwerkelijke oplossingen. Alsof met de vinger wijzen het antwoord is. Het is wel makkelijk natuurlijk: dan hoef je je verder niet in te spannen om constructief te zijn en kun je net doen alsof globalisering niet bestaat, behalve als het je uitkomt. En dat cynisme, daar halen de populistische partijen hun macht vandaan. Ze zijn er echt niet in geïnteresseerd het leven beter te maken voor “echte” Nederlanders.

Dus, politiek Nederland, laat je van je goede kant zien. Erken dat er een hoop mensen zijn die legitieme problemen hebben met de gang van zaken hier, die zich zelfs gemarginaliseerd voelen, en doe het niet af als een gevalletje “ze begrijpen er niet genoeg van”. Zie de problemen, en bied constructieve oplossingen of op zijn minst een uitleg.

En wij als kiezers: laten we asjeblieft leren van onze eigen en andermans fouten, en niet vanuit de onderbuik besluiten. Laten we niet een land creëren waar politici onze burgers bang maken voor onze medeburgers. Dat land bestaat al: het heet Amerika.

 

NoNoWriMo

Oh, it is so well beyond time for me to write something on this blog again. I got lost in mothering and tidying (yes, Marie Kondo got her hooks into me too). The tidying is almost done – I’ve mostly adhered to the category based tidying system, but our attic (read: dumping ground in the seventh circle of hell) really is a space based project. It is on the calendar for the day after tomorrow. Which gives me time to find courage anywhere I can. Somehow.
And now that I have regained some semblance of order, I feel like it is appropriate for me to get back into blogging. The timing is right: it’s NaNoWriMo after all. Now, I know I’m not going to be able to crank out 2500 words a day and twice that on Sundays, because between birthday parties, childhood illnesses, laundry, budgeting and seriously challenged energy reserves, I’m lucky if I manage to stay awake when I’m sitting with my youngest until he falls asleep in his bed at 7 PM. So no NaNoWriMo for me. You can call me unambitious, or just a realist.

A blog post on a regular basis should be feasible, though. 

This is the so-manieth try in a series of attempts to finally firmly establish a healthy, consistent writing habit. I keep trying, and failing, and trying again. Eventually I’ll get it right, but until I do I’m going to give myself some credit for not giving up.

And that’s worth something, for sure.